De geit en daarbijhorende uitdagingen.....

Terres d'amanar

Zonder al te veel in details te treden moet ik toch even melden dat de geit mij toch fataal is geworden.....
Donderdagnacht begon het feest, heel fijn aangezien we vrijdag de langste en heftigste route door de bergen hadden. Onderweg dus 3 x moeten stoppen omdat ik over mijn nek moest en toen we eindelijk na een helse tocht van 4 uur met ongeveer 1000 haarspeldbochten gearriveerd waren op onze laatste accomodatie Terres d'amanar zat ik op de wc met de prullenbak op schoot waarna ik direct in mijn bed gekropen ben met koorts.

Dennis en de jongens hebben zich gelukkig prima vermaakt met het andere Nederlandse gezin wat hier nog een dag was.

Terres d'amanar is een onwijs leuke accomodatie aan de voet van het Atlas gebergte en het national park Toubkal ten zuiden van Marrakech. In de verte zien we de sneeuwtoppen van hoogste berg van Afrika de Toubkal. De omgeving is hier weer totaal anders. Heel erg groen en het is grappig om weer bomen te zien. We hebben een eigen huisje en op het terrein hebben ze een grote speeltuin, 2 zwembaden, een manege, ezeltjes en een adventure klim en tokkel park. De volgende dag was ik gelukkig weer opgeknapt en was Dennis s'nachts alleen de gelukkige geweest van een totale leegloop, maar was verder gelukkig niet ziek.
S'ochtends lekker rustig aan gedaan en ondanks dat het weer niet optimaal was, bewolkt en vroeg in de ochtend regen toch nog even bij het zwembad gelegen en de jongens gezwommen toen het zonnetje doorbrak. Als de zon schijnt is het ook weer gelijk goed warm. Na de lunch zijn we naar het adventure park gegaan en hingen we aan de zip lines. Senna en Vigo vonden het helemaal fantastisch en met name Vigo vond zichzelf erg stoer. Dennis en ik hadden er ook veel lol in, blijft toch altijd leuk om te doen!

De volgende dag was het weer een stuk beter en zijn we na het ontbijt vertrokken naar het plaatsje Imlil waar vandaan we een trekking konden doen door de bergen van het Toubkal park. Daar konden we ook eventueel een ezeltje regelen voor de jongens voor als het te zwaar zou worden. Onderweg gestopt bij het luxe hotel Kasbah Tamadot van Richard Branson voor een cappuccino. Mooi hotel waar de Louis Vitton sjaaltjes en tassen goed vertegenwoordigd waren, maar het is een bizar contrast met de omgeving van de Berberdorpjes en de mensen die lopen te zeulen met al die takken op hun rug aan dezelfde weg en de was in de rivier doen waar het hotel op uitkijkt. Ik heb er dan toch altijd een beetje moeite mee dat er daarbinnen een wereld wordt geschetst die niet reëel is.

Na de koffie onze route naar Imlil voortgezet, maar toen kregen we de volgende kink in de kabel. Onze chauffeur, liefhebbende echtgenoot en papa kreeg uit het niets ineens een totale wegtrekker waarop hij plots de auto midden op de berg (haarspeldbochten) weg aan de kant zette en uitstapte. Omdat communicatie nu eenmaal niet zijn sterkste kant is zei Dennis nu dus ook niets en zaten wij met z'n 3en elkaar stomverbaasd in de auto aan te kijken. Dennis zat inmiddels gefocust op zijn ademhaling op de bergrand aan de zijkant van de weg en ik heb allereerst de auto maar even iets verder uit de bocht gereden, want wij stonden daar nou niet heel fijn/veilig. Dennis rilde en had het gevoel dat hij flauw viel. Hij heeft ook al 2 dagen complete buikloop zonder verdere symptomen, maar waarschijnlijk had hij nu een goed vocht/ mineralen te kort. Omdat we er bijna waren heb ik het laatste stukje gereden naar Imlil. Daar bij een restaurantje gestopt. De ORS, een bord rijst en cola( volgens de lokale bevolking het beste medicijn om de bacteriën in je lijf te doden) aan laten rukken en na een half uurtje in de auto gelegen te hebben, knapte hij weer op. Ondertussen hebben de kids en ik op het terras wat gedronken met de lokale bevolking die omste beurt hun kleedje naast ons tafeltje uitrolde en op hun knieën gingen voor het gebed, want ik citeer Senna: Dat moet hier nu eenmaal 5 x per dag!

Inmiddels had ik ook een gids met ezel weten te strikken die ons zou brengen naar het klooster waar de film 7 years of Tibet is opgenomen en samen met de omgeving gebruikt is als decor. We besloten ipv 3 uur een wandeling van een uurtje te maken voor het geval Dennis weer onwel zou worden. Gelukkig voelde Dennis zich weer helemaal oké en we hadden deze tocht niet willen missen. Het was onvergetelijk en en het uitzicht/ omgeving was fantastisch, de bomen hier hebben ook allemaal herfstkleuren. Onze gids Hicham vroeg of we wat bij hem in het Berberdorpje wilde eten,maar dat hebben we gelet op onze gesteldheid maar even overgeslagen. Zijn kinderen stonden onderweg vanaf zijn huis wel naar ons te zwaaien. Senna en Vigo hadden de grootste lol op het ezeltje die gestaag klom over de steile hellingen met smalle rotspaadjes. Toen het ezeltje onderweg ook nog allerlei scheten begon te laten kon Vigo niet meer stoppen met lachen, want kakkie poepie scheetmoppen blijven nu eenmaal zijn favoriet.

Dennis voelde zich weer helemaal oké, maar voor de zekerheid heb ik de terug weg maar gereden. Van alle autoritten die we tot nu toe hebben gereden hebben we gemiddeld 3 politiecontroles per rit gehad. Er staat dan een stopbord 10 meter voor de controle en daarna staat politie die hier dol is op de snelheidspistolen waarbij een hoop bestuurders op de bon geslingerd worden, maar wij gelukkig steeds door mogen rijden. Tot vandaag.....1 keer reed ik dus deze vakantie en Voila bij de eerste beste controle werden we dus aan de kant gezet, omdat ik niet helemaal stopte bij het stopbord. Dennis zijn gezicht had ik moeten filmen, helemaal toen ik zei dat hij net moest doen alsof hij heel ziek was......De agent bezweek godzijdank voor mijn blonde onnozele charmes en we konden weer door! Dennis witheet en ik de slappe lach!

Toen we s'avonds om 19.30 uur bij het restaurant stonden om te eten was deze nog niet open. Bleek dat de klok hier ook een uur terug was gegaan, toch handig om te weten.....

Vanmorgen heb ik de koffers ingepakt en zijn de mannen nog een keer de rode en blauwe route gaan doen in het klimpark. Straks gaan we nog even naar het centrum van Marrakech om wat souvenirs in te slaan. Ik ben daar altijd een beetje laks in maar Senna en Vigo willen per se een Marokkaans thee servies voor thuis hebben met 6 kopjes voor als er gasten komen en zij thee in kunnen schenken hoe de Marokkanen dat hier doen.

Daarna gaan we naar het vliegveld en zit deze reis er voor ons op. Wij kijken terug op een zeer bijzondere reis met een waanzinnig landschap wat onze verwachtingen heeft overtroffen. We hebben ons geen enkel moment onveilig gevoeld en de meeste mensen waren hier zeer vriendelijk en behulpzaam. Wel miste we zo af en toe de gezelligheid van de westerse wereld en ik ben blij straks niet meer de enige vrouw op een terras te zijn ;-)