Manuel Antonio en de Corocovado

Over Manuel Antonio kan ik kort zijn, heel toeristisch en vreselijk Amerikaans.  Wel mooie stranden, maar hier hebben we bewolking en voor het eerst onwijze regenbuien gehad. De jongens hadden veel lol in de enorme golven , maar wij waren blij dat we na 2 nachten weer verder gingen. Achteraf was ons appartement in de woonwijk met briljart en oprechte Costaricanen een verademing in vergelijking met alle Amerikaanse keten hier....
Onze chauffeur voor de rit naar Sierpe sliep naast ons in het appartement dus de jongens konden de bus alvast bekijken.
De rit naar Sierpe was mooi en gedurende de hele rit reden we door palmplantages. Aangekomen in Sierpe werden we gedropt bij een lokaal restaurantje aan het water waar de bootjes lagen die naar Drake bay gingen. Drake Bay ligt aan de rand van het national park Corcovado en is alleen bereikbaar per boot of vliegtuig, de elektriciteit is daar beperkt en ook warm water schijnt een enorme luxe te zijn..
Vanaf Sierpe vaar je over de rivieren door de mangrovebossen. Daarna gaat de rivier over in de zee waarbij de bootjes door de branding moeten om de zee op te kunnen. Soms schijnt de branding te heftig te zijn en is het gebied per boot niet begaanbaar.... Dat deed mij al vermoeden dat dit best weer een avontuurtje kon worden. Dit vermoeden werd bevestigd, toen de jongens euforisch opmerkte dat de bootjes( en geloof me dat het bootJES waren met max 16 pers) een motor van 200 pk hadden, de koffers in de punt geladen werden, de jongens in het midden moesten zitten achterin en iedereen een zwemvest om moest. En dat er daarna tredes met flesjes water voorin de boot geladen werden...Volgens Dennis zou het allemaal wel meevallen maar met het oog op mijn wagenziekte was ik er niet gerust op.
De rit begon leuk en relaxed door de rivieren, maar toen ik in de verte de golven zag van de branding wist ik zeker dat we weer wat gingen beleven.....
Holy moly wat een spektakel! De golven waren zeker 4 meter hoog, we maakten een klappers waarvan ik dacht dat de bodem eruit zou slaan en we verdwenen met dat ##%%#bootje  als er een golf kwam tussen een muur van golven. Aangezien we niet rechtdoor over de golven konden omdat we dan om zouden slaan moesten we zigzaggend door de golven heen. Dat ging gepaard met motor uit en stil liggen totdat de kapitein zijn route overdwars zag vervolgens een enorme dot gas gaf de eerste paar golven kon trotseren maar er daarna achter kwam dat hij dit toch niet ging redden en zijn poging staakte waarbij we weer dobberde tussen muren van golven. Dit herhaalde zich 3 keer waarbij we weer terug moesten varen en schuilde achter een paar rotsen met nog een bootje wat er niet doorheen kwam.  We moesten 10 min wachten op low tide...woorden van de kapitein. Daarna gingen we het weer proberen, Senna en zelfs Vigo schreeuwde om mij en ik op mijn beurt om mijn mama ;-) Dennis was vooral erg onder de indruk van de stuurkunsten en het inzicht van de kapitein...

Maar goed het was het dubbel en dwars waard, want wij zijn nu beland in het paradijs......zo ongerept, puur en 100 jaar terug in de tijd is gewoon niet te omschrijven. We slapen bij een Costaricaan Felix en zijn vrouw ( die heerlijk kan koken) in een bungalow met veranda en hangmat met uitzicht op de baai, zoooooo mooi. De rode ara papegaaien en kolibries ( die we nu zo gewoon vinden als mussen) vliegen voor onze bungalow in de lucht. 
Vanaf onze bungalow lopen we zo de jungle in waar we de apen en alle andere dieren haha op weg naar het strand tegen komen. Ook moesten we weer klauteren en klimmen en over een hangbrug waarbij een Costaricaan van de brug de rivier in sprong. Senna is nu helemaal los na al zijn overwonnen angsten hier en wilde tot onze verbazing ook, hierop kon Vigo niet achterblijven en dus sprongen de jongens van de brug de rivier in.
De stranden hier zijn verlaten en schitterend!

Felix heeft ons vandaag meegenomen voor een snorkeltour naar Cano eiland. Over 3 weken begint het seizoen van de bultrugwalvissen die hier hun jongen groot brengen.  We zijn eigenlijk net te vroeg....
Onderweg zagen we wel een hele groep dolfijnen die rond ons bootje zwommen en sprongen met jonkies. Daarna jawel zagen we een enorme walvis joehoe boven water die pfff uitademde. Heel gaaf. Cano eiland was schitterend en het snorkelen was aardig, maar daarin zijn we een beetje verwend...Senna vond het mooi maar Vigo die thuis elke avond met zijn duikbril en snorkel in bad ligt en nu eindelijk flippers aan mocht vond er niets aan...
Op de terug weg hebben we het meest bizarre ooit gezien. Een moeder walvis van 13 meter en ongeveer 20.000 kilo zwom op 20 meter van onze boot vandaan en kwam af en toe boven om lucht te halen...ongekend en wij maar daarnaast dobberen in dat innie minnie bootje...alsof dit niet genoeg was had ze ook nog een jonkie, wat overigens ook een joekel van een beest was en die sprong wel 5 keer heel hoog uit het water! Senna weet niet meer waar hij moet beginnen met vertellen op school en weet zeker dat niemand hem gelooft. Ook moet hij aan opa Jos vertellen dat het nog veel gekker kan en aan oma Marian dat deze niet haar billen opeet zoals de krokodil maar haar gewoon inslikt ;-)

Morgenochtend neemt Felix ons mee om vogels te spotten want de toekan heeft Senna nog niet in het echt gezien, onze Felix haha wil hem daar graag bij helpen...ik denk dat hij er dan in geslaagd is om alle dieren op 7 jarige leeftijd ontmoet te hebben....hoe bizar is dat? We hebben de lat daarmee wel erg hoog gelegd om dit nog te overtreffen en kunnen niet meer aankomen met een dagje Artis.....